Sprawa narodowości śląskiej zaprzątała już dwukrotnie Sąd Najwyższy, który wywiódł, że nie istnieje coś takiego jak „naród śląski”. Sprawę oddalił także Trybunał w Strasburgu. „Narodowości śląskiej” nie uznaje ani mniejszość niemiecka w Polsce, ani władze Republiki Czeskiej.
Raport przyjęty przez Radę Polityczną PiS w styczniu wybuchł nagle w pierwszych dniach kwietnia, a kamieniem obrazy stało się zdanie o śląskości, „która odrzuca polską przynależność narodową”. Indagowany w tej sprawie na konferencji prasowej prezes Kaczyński dał się najwyraźniej wpuścić do sklepu z porcelaną.
To, co rozpętało się po wypowiedzi Prezesa, stanowi niechlubny obraz polskiej debaty politycznej. W jazgocie medialnym zniknął problem odważnie poruszony w Raporcie, można było natomiast obserwować festiwal ataków na PiS i jego lidera, w ramach którego wolno wszystko. Wszyscy żądają przeprosin, nawet ci politycy, którym - jak skądinąd wiadomo - pojęcie Narodu jest bardzo bliskie. Cóż, skoro jest okazja by ugrać parę punktów względem konkurenta, trzeba zaistnieć, byle wyraziście! Inni celebryci w imię solidarności z ponoć pokrzywdzonymi Ślązakami deklarują publicznie narodowość śląską, choć nie mają ze Śląskiem nic wspólnego. Medialny celebryta może napisać na blogu „walcie się!”. Gardłujących łączy jedynie nienawiść do Prezesa. Co jednak myśleć o patriotyzmie, polskim patriotyzmie, tych polityków, którzy na użytek doraźnej walki politycznej publicznie zadeklarowali zmianę narodowości z polskiej na śląską? Ile jest warte poczucie przynależności do Narodu, za które nasi przodkowie gotowi byli oddać życie?
W życiu społecznym zdarza się, że skutki bywają odwrotne od zamierzonych. Uczestnicy jazgotu niech zatem pamiętają, że tak jak skutkiem wypowiedzi lidera PiS-u będzie zapewne wzrost liczby osób deklarujących w spisie powszechnym „narodowość śląską”, tak skutkiem nazbyt napastliwej nagonki może być wzrost poparcia dla PiS-u.